Pierwsze dni

Kiedy Trini trafiła do nas, wiedziałam, że nie będzie łatwo zdobyć jej zaufanie, nieinwazyjnie zadomowić ją u nas, aby poczuła się bezpieczna. Jej przeszłość i doświadczenia z poprzedniego "domu" spowodowały, że była psiakiem bardzo lękliwym (prawdopodobnie była bita, żywiona resztkami o ile w ogóle dostawała jedzenie). Trini nie była psem wskakującym na kolana z wdzięcznością w oczach (tak jak to sobie często wyobrażamy). Kiedy weszła do mieszkania, szybko schowała się w kuchni pod stół, niepewna każdego mojego kroku. Upadająca przypadkiem ścierka na podłogę wywoływała lęk i przerażenie w jej oczach. Mogłam się jedynie domyślać co ją spotykało w przeszłości.
Pierwsze dni starałam się nie zwracać na nią specjalnej uwagi, nagradzając jedynie każdy spontaniczny kontakt. Jedzenie na początku upuszczałam koło stołu, koło siebie i tak krok po kroczku doszłyśmy do jedzenia wprost z mojej ręki. Jej czujność powodowała moją czujność i tak pierwsza noc była nieprzespana Smile

Najtrudniejsze są pierwsze tygodnie, kiedy uczymy psa wszystkiego (jego imienia, prostych poleceń, a raczej wskazań, czego od niego oczekujemy), pamiętając jednocześnie o regułach, na jakich ukochany nasz pupil mieszka z nami.
Dzisiaj Trinulka lepiej sobie radzi ze stresem, piszczące dzieci są nadal dla niej zbyt dużym wyzwaniem. Niestety co jakiś czas zaskakuje mnie czymś czego się nagle boi. Ot taki nasz los Wink

Małe kroczki, spokój, wyważone oczekiwania przynoszą zawsze pozytywne efekty, a ja wciąż się cieszę z jej malutkich sukcesów Very Happy